Sevmək varsa, niyə incidirik bir-birimizi?!

Biz körpəykən həyat nə qədər də sadə idi... Həyat nə qədər də gözəl görünürdü gözlərimizə... Necə də gözəl gülüşlə qarşılayırdı bir təbəssümlə, şux bir bizi həyat... Günəş necə də parlaq idi, şüaları nə gözəl işıq açırdı ətrafa...
Sonra biz yavaş-yavaş böyüməyə başladıq.Həyat addım-addım mürəkkəbləşdi,çətinləşdi. Ancaq yenə də gözəldir həyat... Sanki bu mürəkkəblik,bu çətinlik onu daha da dəyərli edir.Amma artıq əvvəlki tək gülümsəmir həyat,əvvəlki tək parlaq deyil günəş elə bil... Sanki bir kölgə qaplamış üzünü,heç cürə çəkilmək bilmir...Təbiət də nəsə başqalaşıb sanki...
Amma gülüşünü də görürəm,gözəlliyini də görürəm həyatın! Bax onda mən də gülürəm,yaşamaq eşqi baş qaldırır içimdə... Ümidlərim, arzularım sığmaz olur ruhuma, yaratmaq istəyi oyanır qəlbimdə...
Lakin birdən elə bir hadisə ilə qarşılaşıram ki, elə bir insan gözlərini görür ki gözlərim... O gözlərdə sönməkdə olan, lakin itməmək üçün dirənən,yaşamaq üçün bəlkə də sadəcə bir gülümsəməyə ehtiyacı olan bir ümidlə qarşılaşır gözlərim. Bax o an ağlayan bir həyat görürəm qarşımda. Acımasız insanlarla dolu olan bir həyat götürəm qarşımda. Bir sual qopur ta qəlbimin içindən: "NİYƏ AĞLAYIR GÖRƏSƏN HƏYAT? ". Gülmək varkən,bir-birini sevmək,yardımlaşmaq varkən ,niyə ağlamalıdır axı bu həyat?!

Axı böyük Yaradan belə yaratmayıb dünyamızı, nə də bizi! O, sevgilə qoyub bu dünyanın təməlini! Bəs biz özümüz necə? Biz özümüz də hansısa bir sevginin nəticəsi deyilikmi?
Axı, Allahım gözəl yaradıb hər şeyi... Niyə pis əməllərimizlə bu gözəlliyi pozub, ləkələyirik? Onun bizə bəxş etdiyi neçə-neçə lütflərə qarşı bu qədər nankorluq edirik. Onun sevgisinə biganə yanaşırıq?

Xöşbəxtlik nisbi bir anlayışdır,o sadəcə bir andır, yaşanır və bitir.Xöşbəxtliyi bir dəfə daddıqmı onun əsirinə çevrilir,gedəni geri qaytarmaq üçün,O anı bir daha yaşamaq üçün çalışır,vuruşuruq. Dünya ehtirası gözlərimizi elə bürüyür ki, ,bu yolda önümüzə nə gəldi məhv edirik. Yetərki,o xöşbəxtliyi bir daha dadaq!!! Biz qərib bir xöşbəxtlik axtarışındaykən anlamırıq ki, özümüzü, mənliyimizi və əsl xöşbəxtliyimizi itiririk!.. Bunu anlamaq istəmirik ki,hər şeyin,hər şeyin bir sonu var həyatda.Gələn bir gün gedir,var olan bir gün yox olur və ən nəhayət dünyanın da bir sonu var,hislərin də xöşbəxtliyin də... Elə isə nə vaxtsa itirəcəyimiz bir şey üçün nədir bu qədər cəhdlər? Nəyə lazımdir qırılan qəlblər, nəyə lazımdır acı sözlər, məhv edilən həyatlar ?!

Sonsuz olan bir tək ODUR,bir tək Onun sevgisidir heç bitməyən, tükənməyən,heç aldatmayan,xəyananət etməyən!!! Bir tək ONUN sevgisidir sonsuz olan!!! Elə isə ömrümüzü boş-boş işlərə sərf etməkdənsə,Rəbbimizin sevgisini qazanmaq üçün, gözəl bir əbədiyyət qazanmaq üçün çalışmaq daha məntiqli deyilmi? Bax onda əsl sonsuz xöşbəxtliyə qovuşmarıqmı?
Bu dünyada ağlatdığımız həyatlar yarın heç ummadan qarşımıza çıxacaq,bax,o zaman heç bitməyəcək əbədiyyətimiz ağlayacaq!!!
Mən artıq istəmirəm yaşadığım dünyada yalan görmək, zülm görmək, ümidsiz ümidlər görmək istəmirəm daha!.. Dərd dinləmək, dərd görmək istəmirəm daha!.. Amma bu mümkün deyil bilirəm! Nə qədər ki, dünya duracaq,bədxah insanlar daim olacaq...Bəlkə də onlarsız həyatın bir anlamı olmazdı,bəlkə də onlar olmadan Allahıma bu qədər çox tapına bilməzdim!...

AMMA GƏLƏCƏK BİZİM ƏLİMİZDƏDİR! GƏLİN ƏN AZINDAN BU BƏDXAHLARI BİRAZ DA OLSA AZALDAQ GƏLƏCƏK DÜNYAMIZDA! ONLARIN AÇDIQLARI YARALARI HƏRƏMİZ BİR YANDAN QAPATMAĞA ÇALIŞAQ Kİ, DAHA ÇOX QANAMASINLAR... GƏLİN ELƏ EDƏK Kİ, GƏLƏCƏK DÜNYAMIZDA BU SUALI ÖZÜMÜZƏ DAHA AZ VERƏK: " NİYƏ AĞLAYIR GÖRƏSƏN HƏYAT? "