Uzun illər əvvəl
bütün insani duyğuların yaşamaqda olduğu bir ada varmış:
optimizm, hüzn, məlumat …
və digər duyğular kimi sevgi də.
Günlərdən bir gün duyğulara adanın batacağı bildirilmiş...
Bunun üzərinə hər kəs gəmisini hazırlayıb namizədi tərk etmiş.
Yalnız sevgi son ana qədər gözləmək istəmiş.
Ada batmadan əvvəl sevgi kömək istəmiş...
Yanından lüks bir gəmiylə keçməkdə olan zənginliyə soruşmuş...
"Zənginlik məni də apara bilərsənmi?"
"Edə bilmərəm. Gəmim qızıl və gümüşlə dolu. Sənə görə yer yoxdur."
Daha sonra şahanə bir gəmiylə keçməkdə olan qürura soruşmuş, sevgi:
"Qürur xahiş edirəm, məni də apararsanmı?"
Qürur:
"Səni apara bilmərəm. Burada hər şey səhvsiz.
Gəmimi poza bilərsən" deyə cavablandırmış.
Sonra yanından keçməkdə olan hüznə soruşmuş, sevgi:
"Hüzn, xahiş edirəm məni də apar."
"Oh sevgi" demiş hüzn,
"O qədər hüznlüyəm ki,
tək qalmalıyam,"
Sevinc də yanından keçmiş.
Lakin halından o qədər məmnunmuş ki
sevginin özünə səsləndiyini dahi eşitməmiş...
Birdən bir səs:
"Gəl sevgi, səni aparım" demiş.
Bu danışan yaşlı bir şəxsmiş.
Sevgi o qədər xoşbəxt və mütəşəkkir qalmış ki,
quruya gəlincə gedən qocaya adını dahi soruşmağı unutmuş.
Ona nə qədər borclu olduğunu fərqinə varan sevgi,
məlumata soruşmuş:
"Məlumat mənə kimin kömək etdiyini söyləyə bilərsənmi?"
"Zaman idi" deyə cavablandırmış məlumat.
"Zaman?" deyə soruşmuş sevgi,
"Niyə zaman mənə kömək etdi?"
Bunun üzərinə məlumat belə demiş:
"Yalnız zaman
sevginin həyatda nə qədər əhəmiyyətli olduğunu anladığı üçün!"
P.S.Sevginin qədrini yalnız zaman bilir.Unutmayin hər şəyin dərmanı zamandır
Geri
Şərhlər: (0)
Baxılıb: 892
Hörmətli Qonaq Siz Saytda Qeydiyyatdan Keçməmisiniz.Xayiş Edirik Qeydiyyatdan Keçəsiz və ya Sayta İstifadəçi Adinizla Girəsiz.
